Sinds enkele jaren is het voor de oplettende criticus duidelijk geworden dat de stijl van Miriam Maes zich heeft uitgekristalliseerd tot een wonderbaarlijke en hoogst originele vorm die als weinig anderen er in slaagt om de toeschouwer te vangen in een illusoire wereld waarin observatie, inzicht en de interactie met de inbreng uit eigen fantasie van de waarnemer, het schilderij tot leven brengen. Vaak komt dan een vloed aan indrukken naar buiten, los van het werk.

De beklemmende sfeer die door 'Home of my Heart I' wordt opgeroepen, prikkelt mijn verbazing over de naam van het werk. Ik zou iets als 'De Parade van de Verloren Zielen' verwachten, iets dat refereert naar de Apocalyps. Maar wanneer ik er even over nadenk moet ik toegeven dat het beklemmende niets bedreigends heeft. Eerder iets gelaten en droevig. Iets oud, maar niet vergeten, een aanvaarding van wat het is en tegelijk een weigering om er iets aan te veranderen omdat de aanvaarding tot het inzicht heeft geleid dat alles zijn waarde heeft en zijn plaats. Neen, nu zie ik dat het eerder of toch ook een hommage is aan Oostende's eeuwige trots: de grote Ensor. Maar er steekt net iets meer in. Die kleuren, die geheimzinnigheid en dus suggestie van grote diepgang, een mysterie verhuld in anonimiteit en ingetogenheid.

Miriam Maes is er in geslaagd om aan het doodgewaande magisch realisme een nieuwe dimensie toe te voegen. Ik heb dit enkel nog in de grafische kunst eerder gezien.

Er is een duidelijke allusie naar de Pittura Metafisica van De Chirico, maar dan meer omfloerst, uit focus, waardoor hinderlijke details vervagen en zo de onverdeelde aandacht vestigen op de zachte lijnen en doordachte kleurenschakering die op een dramatische manier het energetische van de koele achtergrond losmaken. Maar waar het magisch realisme zich vaak bezondigt aan al te visuele hoogstandjes waarbij de stijl aanleunt bij het hyperrealisme en aan de verbeelding van de toeschouwer geen ruimte meer laat, is het werk van Miriam Maes veel meer interactief en suggestief en vergt het een inbreng van de bekijker. Maes' stijl is een geslaagde marriage tussen het figuratieve en het abstracte, een culminatie van Sartre's analogon als perceptie, waarbij waarnemen nooit vrijblijvend is.

Tentoonstelling 'Home of my Heart’ [april 2017, De volledige tekst kunt u hier nalezen.]

Wat ik zo merkwaardig vind in de schilderijen van Miriam Maes -en eigenlijk ook al in haar voorafgaande tekeningen die oefeningen zijn, training, uitnodiging tot het veruitwendigen van een gedachte, fundamentele bevraging- is het feit dat haar werken gedragen zijn door diepzinnigheid en een evenzeer vergeestelijkte als gestuele hartstocht en daarnaast onbetwistbaar blijk geven van een plastische volwaardige kracht en uitstraling.
Het valt niet zo vaak voor dat vorm en inhoud zo intens, harmonisch en beeldend met elkaar verbonden zijn.
Miriam Maes houdt van wezens en van dingen die in haar filosofie ook wezens zijn, zoals planten en stenen, bomen en rotsen, de huid van moeder aarde en alles wat veilig in haar schoot geborgen ligt. Dat geeft zij op een beklijvende manier weer in haar ... schilderijen.

Die ziel wordt schilderend uitgebeeld in een reeks van steeds wisselende emoties en een bestendige beeldende kracht en schittering, waarin symboliek en boodschap en een welsprekend koloriet zich op heerlijke wijze nestelen.

Tentoonstelling Mayors for Peace [10 mei 2013, De volledige tekst kunt u hier nalezen.]

Miriam Maes laat niet na ons steeds opnieuw te verbazen door de veelheid van haar vormen van expressie, door de intensiteit van haar beeldend vertolkte emoties, de diepgang van haar zoektocht naar wat ontastbaar blijkt te zijn hoezeer zij het ook wil omschrijven en modelleren, door het bijna gejaagde van haar creativiteit.

De vier elementen, lucht, aarde, vuur en water zijn aanwezig in wat zij hier toont, latent of duidelijk zichtbaar. Naast wat tastbaar is en een geestelijk elan bezit voel ik mij hoofdzakelijk aangetrokken en aangesproken door wat zij nu tekent en schildert.
Het is een heel belangrijk onderdeel van de totaliteit van haar betrachtingen en verworvenheden.

Enige tijd geleden schilderde zij nog in een non figuratieve draaikolk van kleur en ritmiek haar ervaringen omtrent sfeer en identiteit.
Zij tekent en schildert meer recentelijk wolken, water en diepte.
Bijna spontaan zijn daar verwijzingen naar een staketsel in binnengeslopen wat zij eerder als een realistische dan als een uitgesproken figuratieve wending of verschuiving wenst te omschrijven.
Tekeningen vanuit een concreet beleven van de werkelijkheid gaan aan haar schilderijen vooraf. Zij schildert met een groeiende trefzekerheid vervreemding en letterlijk en figuurlijk diepte.
Haar uitbundige schilderkunstige picturaliteit mag als een alter ego van haar spiritualiteit worden aanzien.

Expositie 4 Vrouwen [7 november 2008]

Miriam Maes [die hier een 20-tal werken tentoon stelt, red.] presenteert voortreffelijke en eerder klassieke naakttekeningen, enkele fijne lineaire tekeningen en verbazingwekkende doeken, die een authentiek en emotioneel geladen schilderen reveleren. Emotie kan verwarring geven, of harmonie verstoren. Dat is hier duidelijk niet het geval. Ratio en emotie houden elkaar in bedwang en inspireren elkaar. Zij heeft een goede leermeester gehad in de Brugse Academie en blijkt een uitstekende leerlinge te zijn, want zowel haar grote, als haar minder grote formaten zijn heerlijke taferelen van picturale schilderingen, van licht en donkerte, van kleuren die elkaar belagen en verleiden, van harmonie en extase, van zegging en suggestie. Een uitermate boeiend ensemble, inderdaad.

Expositie BZIO-IMBO [8 maart 2006]

... de voedingsbodem voor wat je eindelijk hier ziet. Het leven van diverse godinnen rond Lilith, Keltische bron van liefde, muze voor de grote dichters, prototype van de krachtige, sterke, vurige en vaak wrede vrouw die plaats moest ruime voor de slome bijbelse Eva.

...

De achtergrond is papier, gestreeld, geduwd en gekleefd, vanuit een niet dominerende mixed media techniek die in een aantal werken op zich al ware kunst is. Daarop trekt ze met een benijdenswaardige trefzekerheid het vrouwelijke naakt in houtskool. Deze godinnen zijn het sterkst wanneer hun hoofd gedeeltelijk verdwijnt aan de rand in de achtergrond. Op die manier kan het lichaam, maar vooral de lijnvoering van dat lichaam, vertellen over de zelfzekerheid van het project vrouw. In de mist van Chinese letters, de kaligrafie van de muziekpartituren of de schrijfstijl voor Jazz.

Expositie Kursaal Oostende [1 mei 2002]